چرا بعضی افراد احساسات خود را در روابط عاشقانه پنهان می‌کنند؟

خیلی وقت ها آدم هایی که احساساتشون رو مخفی می کنن در واقع تو ذهن خودشون دارن یه جنگ بی پایان رو مدیریت می کنن. از طرفی می ترسن که اگه بروزش بدن طرف مقابل اون رو ضعیف ببینه و از طرف دیگه دوست دارن خالصانه دوست داشته بشن.

تو رابطه خودم یاد گرفتم که بعضی آدم ها به جای کلمه ها با سکوت حرف می زنن. یک بار با کسی بودم که هیچ وقت نمی گفت دوستت دارم اما صبح ها که بیدار می شد اول سراغ عینک من می رفت و تمیزش می کرد. این رفتار بی صدا از هزاران کلمه گویاتر بود.

ترس از آسیب دیدن دوباره می تونه آدم رو تبدیل به یه قلعه نظامی بکنه که هیچ کس نتونه از درش وارد بشه. اون وقت آدم تو تنهایی خودش داره خفه می شه ولی حاضر نیست تسلیم بشه.

گاهی هم این پنهان کاری ها نه از ترس که از کمال گرایی می آد. آدم می خواد یه عشق بی نقص رو ارائه بده و می ترسه اگه نقاط ضعفش رو نشون بده دیگه دوست داشتنی نباشه.

من فکر می کنم جالب ترین موضوع اینه که آدم ها نمی تونن احساساتشون رو تا ابد پنهان کنن. بالاخره از یه جایی بیرون می زنه. یا تو لحظه های بیخودی یا تو کلمات نامربوط یا تو انتخاب موسیقی و فیلم. اون وقت آدما از چیزی حرف می زنن که نمی دونن دارن حرفش رو می زنن.

واقعیت اینه که هیچ چیز به اندازه یه رابطه صادقانه ترسناک نیست. همه می خوان عشق رو تجربه کنن اما کمتر کسی حاضر می شه بهایش رو پرداخت کنه.

🚪💔🌧️